ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ
ΝΕΡΑΙΔΑ, ΛΑΓΟΣ, ΣΚΙΟΥΡΑΚΙ, ΕΛΑΦΙ,
ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ, ΑΛΕΠΟΥ, ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ,
ΛΕΥΚΑ, ΕΛΑΤΟ, ΙΤΙΑ, ΑΗΔΟΝΙ, ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ,
ΤΡΥΓΟΝΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΝΕΡΑΙΔΑ: Καλημέρα! Βγήκε ο ήλιος,
υπναράδες, σηκωθείτε!
Τέτοια μέρα ποιος κοιμάται!
Μπρος, ξυπνήστε να χαρείτε.
Δείτε τι γαλάζιο χρώμα
φόρεσε ο ουρανός!
Έχει πια καλοκαιριάσει,
γλύκανε πολύ ο καιρός.
Που’ ναι το χαμόγελό σας,
γιατί έπεσε σιωπή;
Δεν μπορεί κάποιος απ’ όλους
και σ’ εμένα να το πει;
ΛΑΓΟΣ: [Κοιτάζοντας ψηλά στο δέντρο.]
Έλα κυρά-κουκουβάγια,
απ’ το δέντρο σου ψηλά,
πάντοτε τα βλέπεις όλα
και τα ξέρεις πιο καλά.
Ας το μάθει η νεράιδα
ό,τι μας απασχολεί,
άλλωστε μας αγαπάει
και μας σκέφτεται πολύ.
ΕΛΑΦΙ: [Προς την κουκουβάγια.]
Κουκουβάγια , σε καλό σου,
εσύ είσαι μια σοφή,
σήμερα γιατί διστάζεις
λες και σ’ έπιασε ντροπή;
Φόρεσέ τα τα γυαλιά σου
και σ’ ακούμε όλοι , εμπρός,
πες τα όλα όσα ξέρεις ,
ας μη χάνεται ο καιρός.
ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ: [Φοράει τα γυαλιά της.]
Φίλοι μου , με συγχωρείτε,
νιώθω λίγο σαν χαμένη,
με τα νέα που μας ήρθαν
είμαι στεναχωρημένη.
ΝΕΡΑΙΔΑ: Έλα, πες τα να τ’ ακούσω,
είστε η οικογένεια μου,
αν μπορώ να βοηθήσω,
θα το κάνω με χαρά μου.
ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ: Δυστυχώς το πάνω δάσος
έπαθε μια συμφορά,
κάποιων η απροσεξία
άναψε μια πυρκαγιά.
Όλη του την ομορφάδα
στάχτη έκανε η φωτιά
και οι φίλοι μας τα ζώα
μείνανε χωρίς φωλιά.
ΑΛΕΠΟΥ: Πιο δυσάρεστο ακόμα
νέο άκουσα εγώ:
κάποια ζώα πληγωθήκαν
μες στον τόσο πανικό.
Το καθένα προσπαθούσε
λίγο να προφυλαχτεί,
μα η φωτιά σε λίγη ώρα
είχε ολούθε απλωθεί.
ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ: Φταίξαμε, γλυκιά νεράιδα,
και πληρώνουμε εμείς;
Μα δεν είμαστε στολίδια
σ ’όλα τα βουνά της γης;
Δε χαρίζουμε υγεία
οξυγόνο και δροσιά,
μα γιατί μ’ αχαριστία
μας πληρώνουν κι απονιά;
ΛΕΥΚΑ: Είναι άσχημο όταν μένουν
τα βουνά από μας γυμνά
και στις πόλεις κατεβαίνουν
τα νερά ορμητικά.
Τι ζημιές δεν έχουν κάνει
ξαφνικές νεροποντές!
Πόσα σπίτια πλημμυρίσαν,
πόσοι δρόμοι και αυλές!
ΕΛΑΤΟ: Ξέρω πιο πολύ ακόμα
πως θα σας αναστατώσω,
αν το νέο π’ έχω μάθει
τώρα σας ανακοινώσω.
Λένε τη φωτιά στα δέντρα
κάποιοι άνθρωποι τη βάζουν
και οικόπεδα τα δάση
να τα κάνουν σχεδιάζουν.
ΙΤΙΑ: Εύχομαι να είναι ψέμα
κάτι τόσο τρομερό,
να πιστέψω ό,τι ακούω
ούτε θέλω ούτε μπορώ.
Τόσα χρόνια στη σκιά μου
άνθρωποι έρχονται καλοί
κι όταν έχω κάποια ανάγκη,
με φροντίζουνε πολύ.
ΑΗΔΟΝΙ: Λίγοι είναι αυτοί που κάνουν
τη μεγάλη τη ζημιά
και για το δικό τους κέρδος
βάζουν εύκολα φωτιά.
Θέλει χρόνια ένα δάσος
για να γίνει απ’ την αρχή,
μ’ αν κακή το φέρει ώρα,
καίγεται σε μια στιγμή.
ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ: [Κοιτάζει τη νεράιδα.]
Αχ ,νεράιδα μου, το ξέρεις,
ο ένας για τον άλλο ζούμε
σε μια τέτοια όμως κατάρα
δεν μπορούμε ν’ αμυνθούμε.
Αφού τα’ μαθες τα νέα
δώσε μας τη συμβουλή σου,
ξέρουμε, εσύ το δάσος
τ’ αγαπάς με την ψυχή σου.
ΝΕΡΑΙΔΑ: Λύση, όποια κι αν υπάρχει,
άνθρωποι καλοί θα δώσουν,
αυτοί πρέπει να νοιαστούνε
και το δάσος να το σώσουν.
ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ: Για σταθείτε, κάποιος, βλέπω,
το δρομάκι ανεβαίνει,
έρχεται προς τη μεριά μας,
κάποιο νέο θα μας φέρνει.
Στη σκηνή μπαίνει ένας άνθρωπος λαχανιασμένος και μουντζουρωμένος από τη φωτιά.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Έρχομαι από την πόλη,
όλοι είναι πικραμένοι
κι όσοι το κακό έχουν κάνει
είναι πια μετανιωμένοι.
Η καταστροφή έχει γίνει,
ξέρουμε πως είναι αργά
και δε φτάνει μια συγνώμη
για μια τέτοια συμφορά.
Η ελπίδα ας ζωντανέψει
πάνω στην καμένη γη
κι ένα νέο τώρα δάσος
γρήγορα ας φυτευτεί.
Είναι θησαυρός σπουδαίος
που μας χάρισε ο Θεός,
να το καταλάβουμε όλοι,
πέρασε πολύς καιρός.
Να διορθώσουμε τα λάθη
είναι η απόφασή μας
και σ’ αυτό μας τον αγώνα
θέλουμε κι εσάς μαζί μας.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Πάντοτε θα `μαστε φίλοι
ζώα, άνθρωποι, πουλιά,
ποτέ δάσος πια καμένο,
όλοι να `χουμε φωλιά.
Μαζί τώρα χέρι χέρι
νέα ας κάνουμε αρχή
ούτε φύλλο να μη λείψει,
πράσινη πια όλη η γη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου